بزرگنمايي:

پیام سپاهان -

به گزارش ادارۀ اطلاع‌رسانی و روابط عمومی اداره‌کل آموزش‌وپرورش استان اصفهان، شریفه ابراهیمیان، یکی از معلمان اصفهانی است که توانسته با الگوگیری از سیرۀ اهل بیت و پیاده‌کردن منش حیدری در مدرسه و مؤسسه‌اش، بیش از 1450 کودک کار را به مدرسه بازگرداند. مصاحبۀ ما با این بانوی معلم را بخوانید.
سلام. وقت شما به خیر. لطفاً خودتان را برای مخاطبان معرفی کنید.
- سلام و خداقوت. من شریفه ابراهیمیان هستم. متولد شهریورماه سال 1359 در شهرستان خمینی‌شهر و درحال حاضر مدیر دبستان فروغ و مؤسسۀ آوای همدلی را برعهده دارم.
چطور و با چه انگیزه‌ای مؤسسه‌تان را راه‌اندازی کردید؟
- مؤسسه را به کمک تعدادی از دوستان و حمایت خانواده راه اندازی کردم. زمانی که خودم درس می‌خواندم، در محلی زندگی می‌کردیم که بچه‌های بیمار وجود داشتند؛ بچه‌هایی که اغلب بدسرپرست بودند. همه‌چیز از روز تولد حضرت رقیه (س) و منزل دکتر سیادت شروع شد. آن روز برای 15 بچۀ فقیر و بیمار جشن گرفتیم؛ آن‌ها آرزوهایشان را نوشتند و ما برآورده کردیم. به این بچه‌ها درس می‌دادم و به امور معیشتی‌شان رسیدگی می‌کردم. از همان‌جا این قطار به حرکت درآمد و روزبه‌روز به تعداد بچه‌ها اضافه شد و در این 20 سال، در روز تولد حضرت رقیه (س) توفیق داشته‌ایم برای این بچه‌ها جشن بگیریم.
این کار را از منزل خودتان شروع کردید؟
- دبیرستانم را خوانده بودم و رفته بودم حوزۀ علمیه. در کنارش در دانشگاه هم رشتۀ مشاوره را دنبال می‌کردم. عملاً این کار، سه سال قبل از تأسیس مؤسسه کلید خورد؛ یعنی از منزل خودمان و پیش از ازدواجم.
خانواده‌تان با قضیۀ آوردن بچه‌ها به منزل مشکلی نداشتند؟
- چون مادرم به این قبیل کارها علاقه داشتند، ناخودآگاه این دغدغه به وجود نیز سرایت کرد. برای مثال، ایشان به خانۀ سالمندان می‌رفتند، به نیازمندان محل کمک می‌کردند و برای خانم‌ها لباس تهیه می‌کردند و ... . وقتی این پیشنهاد را با خانواده مطرح کردم، ایشان نیز استقبال کردند و محیط منزل را در اختیار من گذاشتند. حتی خودشان شربت درست می‌کردند، غذا می‌پختند و می‌آوردند در جمع‌مان؛ بعدها هم از همسرم خواستم اجازه دهند با بچه‌ها همراه باشم و خدا را شکر خیلی به من کمک کردند.
شنیدم که شهید ابراهیم هادی هم در کار شما جایگاه ویژه‌ای دارد. در این مورد هم برای ما بگویید.
- چیزی که این چندساله در مؤسسه ما خیلی احساس شده، وجود شهید هادی است. ماجرایش از این قرار است که همیشه در برنامۀ آرزوها، بچه‌ها آرزوی پیتزا داشتند؛ با بچه‌های تیممان تصمیم گرفتیم که تلاش کنیم و هزینه‌اش را جمع‌آوری کنیم تا بتوانیم آن را برای بچه‌ها تهیه کنیم. تالار فرهنگیان آموزش‌وپرورش را هماهنگ کردیم و سفارش پیتزا دادیم. در این میان، حجم کارها باعث شد من فراموش کنم که برای بچه‌ها هدیه بگیرم. ما در هر برنامه‌ای باید به بچه‌ها هدیه بدهیم. این موضوع هم خودش پیشینۀ وسیعی در مجموعه دارد. خلاصه اینکه فراموش کرده بودم هدیه بخرم. نماز صبح را که خواندم، برای برنامه به خدا توسل کردم و خوابیدم. شهید بزرگوار به خوابم آمدند و اسم کوچک مرا صدا زدند که فلانی! پول پیتزاهایت آماده شد یا نه ؟ گفتم: بله، همه را آماده کردم. گفتند پس چرا هدیه نخریدی؟ گفتم وای اصلا فراموش کردم، بعد هم هزینه‌ای نداشتم. در عالم خواب دستشان را از زمین تا آسمان بالا بردند، یک جعبه که در آن مسواک و خمیردندان بود آوردند پایین و به من گفتند این‌ها هدیه‌های امروز بچه‌هاست؛ این‌ها را امروز از طرف من بدهید به بچه‌ها و هیچ وقت دیگر آن‌ها را بدون هدیه نگذارید. از خواب که بیدار شدم به چند نفر از دوستان صمیمی‌ام پیام دادم و گفتم که می‌خواهم برای بچه‌ها مسواک و خمیردندان بخرم و هرکس می‌تواند کمکی بکند. تا ساعت 9 صبح 20 میلیون تومان جمع شد و به این شکل هدایا را خریداری کردیم. باور کنید خیلی از 1450 بچه‌ای که تحت پوشش داریم اصلاً پشتوانه مالی ندارد؛ یعنی نه کارخانه‌ای داریم، نه خانه‌ای داریم، نه مغازه‌ای هست. ولی خدا و اهل بیت و شهدا را داریم.
در برنامه‌ها اعلام می‌کنید که مثلاً ارزاق یا حمایت‌ها به نیابت از حضرت علی (ع) انجام شده است؟
- ما روی پک‌هایمان برچسب‌هایی داریم؛ اما هیچ وقت نام آوای همدلی را نمی‌زنیم. برای مثال اگر تولد امام زمان (عج) است می‌نویسیم همه مهمان امام زمانیم. می‌دانید چه می‌گویم؟ جمله‌های زیبا انتخاب می‌کنیم.
جذب افراد تحت پوشش به چه صورت است؟ چگونه دربارۀ این افراد تحقیق می‌کنید؟
- ما یک تیم تحقیقات داریم که از نزدیک بازدید می‌کنند و پس از ارزیابی شرایط، مستندات را برای من می‌آورند. افراد معرفی شده را به مشاور خانواده ارجاع می‌دهیم و مراحلی هست که باید پشت سر بگذارند تا وارد مجموعه شوند. همۀ مددجویان دسته‌بندی می‌شوند. ایتام، خانواده‌های بدسرپرست، بیماران و ... جدا هستند. پس از آن شروع می‌کنیم به حمایت در زمینه‌های مختلف آموزشی، درمانی، پوشاک، اشتغال و حتی ازدواج.
جذب پشتوانۀ مالی و افراد خیر در مؤسسۀ شما به چه صورت است؟
- مجموعۀ ما، دریافتی‌اش اغلب به شکل کالا است. دلیلش هم این است که ما برنامۀ آرزوها را داریم که در هر مناسبت و جشن اهل بیت (علیهم‌السلام)، بچه‌ها آرزوهایشان را می‌نویسند و ما برآورده می‌کنیم. برای مثال در شب لیله الرغائب امسال، 1400 آرزو را برآورده کردیم. پاک‌کن، بستنی، عروسک، خوراکی، بادکنک و حتی یک شیرموز معمولی که اصلاً به ذهن ما نمی‌رسد جزء آرزوهای بچه‌ها بوده است.
برای مؤسسه تبلیغات هم انجام می‌دهید؟
- افراد، بیشتر از طریق فضای مجازی با ما آشنا می‌شوند. البته سه سال پیش به پیشنهاد آقای توکلی رئیس آموزش و پرورش خمینی‌شهر، مؤسسه را ثبت کردیم، دفتر زدیم و فعالیت‌ها را بیشتر معرفی کردیم که باعث شد مردم بیشتر با ما آشنا شوند. 
فکر می‌کنم مؤسسۀ شما از جنبه‌های مختلفی با دیگر خیریه‌ها متفاوت است. بله؟
- بله؛ خیریه‌های دیگر اغلب ارزاق توزیع می‌کنند، بن می‌دهند و ... ولی ما این کار را نمی‌کنیم. ما بچه‌ها را گروه گروه در یک زمان اختصاصی که کس دیگری در فروشگاه نباشد می‌بریم برای خرید. این کار را می‌کنیم تا بچه‌ها حق انتخاب داشته باشند. بچه‌ها در نامه‌هایشان می‌نوشتند «خاله ما تا کی باید کفش دست دوم بپوشیم؟» و دیدن همین موارد باعث شکل‌گیری چنین ایده‌ای شد. عید امسال، برای 1450 کودک کفش تهیه کردیم؛ برای این کار هم با تولیدی صحبت کردیم و کفشی که در بازار 700 هزار تومان قیمت دارد را توانستیم با 300 هزار تومان تهیه کنیم. کفش‌ها را همراه با تنگ ماهی و گل شب‌بو در پارکینگ کنار دفترمان چیدیم و بچه‌ها گروه گروه می‌آمدند تا کفش‌هایشان را انتخاب کنند. گل و شیرینی هم به آن‌ها دادیم. با این کار، عزت نفس بچه‌ها هم تقویت می‌شود.
به‌نظرتان الان بیشترین نیاز مجموعه در چه زمینه‌ای است؟
- یکی از روش‌های مجموعۀ ما، تلاش برای بازگشت به تحصیل بچه‌هایی است که ترک تحصیل کرده‌اند. این بچه‌ها نیاز به کلاس رشد و بازآموزی دارند ولی مکان مناسب برای این کار را در اختیار نداریم. البته الان هم در فضای 60 متری دفترمان همین کار را انجام می‌دهیم؛ ولی اگر منزل بهتری داشتیم خیلی شرایط بهتر می‌شد.
از دعای بچه‌ها هم تأثیری در زندگی شخصی‌تان دیده‌اید؟
- هیچ وقت در زندگیمان به بن‌بست نخوردیم؛ اگر هم خوردیم به محض اینکه به بچه‌ها گفتیم برایمان دعا کنند، همه‌چیز تغییر کرده است. یادم هست در بیمارستان بستری شده بودم. وقتی می‌خواستم مرخص شوم، نگهبان به من گفت: ابراهیمیان شمایی؟ گفتم بله. گفت خانم شما مگر چه‌کاره‌ای؟ گفتم چطور؟ گفت جلوی بیمارستان مملو از بچه‌ها است و نمی‌روند؛ خوش به سعادتت. خلاصه که خیلی برکت دیدیم.
اگر مطلب یا سخن دیگری هست که دوست دارید بفرمایید، شنونده هستیم.
- از صبوری و مهربانی خانواده‌ام، و به ویژه همسرم تشکر می‌کنم. دوستانی هستند که به‌صورت شبانه‌روزی همراه من فعالیت می‌کنند و کار با زحمات آن‌ها به اینجا رسیده است که از طرف خودم از این دوستانم هم تشکر می‌کنم.
از شما سپاسگزارم. موفق و پیروز باشید.
انتهای پیام/